توقف قریب الوقوع صادرات واکسن از اروپا، بدتر از موضع سختگیرانه ترامپ در قبال کانادا 

پنجاهمین سالگرد “حماسه سیاهکل” یا عاشورای فداییان
محمود تجلی‌مهر
http://www.iran-emrooz.net/index.php/politic/more/87824/
در سخنرانی‌هایی هم که حزب چپ در این روزها ترتیب داد، بیشتر به خاطره گویی از آن سال‌ها پرداخته شد.
تعریف و تمجید از صداقت و فداکاری رفقای شهید بود، این استدلال نیز می‌آمد که خب، با وجود اختناق ساواک چریک‌ها راه ‏دیگری نمی‌دیدند. یا شرایط جهانی این بود و آن بود. همه گونه توجیه می‌آمد به جای توضیح آنچه که رخ داده است.
کسانی که خطای آنها را تذکر می‌دهند، ‏همه خائن، سرسپرده، اپورتونیست و سازشگر هستند. تنها چریک‌های فدایی “مارکسیست‌های انقلابی” هستند. حال اینها همه به کنار، امروز در ماه فوریه ۲۰۲۱، در بهمن ۱۳۹۹، فداییان بازمانده از جنبش چریکی که بیشترشان هم در ‏اروپای مرکزی زندگی می‌کنند، فداییان “اکثریت” این روزها چیزهایی را می‌نویسند و حرف‌هایی را می‌زنند ‏که “اقلیت” در اختلاف با “اکثریت” در سال ۱۳۵۹ می‌زد. این بازگشت به گذشته را چگونه می‌شود توضیح داد؟ ‏آیا جای تعجت دارد که در این سی سال حتی سی نفر هم به گروه‌های چپ ایرانی نپیوسته‌اند و در میان آنها نسل جوان ‏حضور ندارد؟ آنچه فیدل کاستروی مذهبی معتقد کاتولیک در کوبا پیاده کرد، بر جبر زمانه آن روز استوار بود و بر تحمیل شرایط سیاسی ‏در میان دو جبهه آمریکا و شوروی. هیچ گونه تئوری اساسی و فلسفی پایه اندیشه کاسترو نبود.
او بیشتر عمل گرا و ‏پراگماتیست بود و همین باعث درگیری او با چه گوارا شد؛ پزشک پرشور و کم سوادی از خانواده ثروتمندو زمین دار بزرگ ‏از آرژانتین و یار یار فیدل کاسترو. در این راستا، چریک‌های فدایی روشنفکر نبودند (و هنوز هم نیستند) چون به دانش روز ‏اشراف نداشتند، مارکسیست هم نبودند چون چیزی از آثار مارکسیستی نخوانده بودند.
من ده‌ها سال است چه شفاهی و چه در ‏نوشته‌های خود از رهبران فداییان پرسیده‌ام که “فدایی شهید” یا “توده‌ای شهید” (حزب توده هم همین واژه‌ها را دارد) یعنی ‏چه؟ تعریف شما از این واژه‌ها چیست که از سال ۱۳۴۹ برای رفقای کشته شده به کار می‌برید؟ چریک‌های فدایی عمدتا در روابط سنتی و فرهنگ روستایی-عشیره‌ای در ‏خانه‌های تیمی شهرهای بزرگ زندگی مخفیانه داشتند. آیا از “رفیق اسکندر” نامی شنیده‌اید که پس از آن که باخبر شد که در ‏یک خانه تیمی دو رفیق دختر و پسر عاشق هم شده‌اند، به آنجا رفت و رفیق پسر را کشت؟ اینها را به ما نمی‌گویند
هر مخالفی را سازشکار، ‏اپورتونیست و مبتذل می‌خواند. آیا چنین کسی یک روشنفکر است یا یک آدم بنیادگرای عقب مانده؟ او سپس اسلحه برمی ‏دارد، یک گروه مسلح هم فکران خود درست می‌کند و به انتخاب و تشخیص خود به کشتن انسان‌هایی در جامعه می‌پردازد. ‏به بانک حمله مسلحانه می‌کند و پول می‌رباید. کشتن نگهبان بانک و پاسبان هم برایشان مهم نیست، اینها نیاز مبارزه است و ‏آنها در خدمت دیکتاتور بودند. وقتی من آمادگی شهید شدن را دارم پس می‌توانم کس دیگری را هم بدون هیچ مشکل اخلاقی ‏بکشم. حتی اگر رفیقی از سازمان بیاید و بخواهد جدا شود، می‌توانم او را “اعدام انقلابی” کنم. اگر کسی با پلیس همکاری کند می‌توانم او را بکشم و غیره. مگر نکرده اند؟
آخوندهای شیعه ۲۵۰ سال پس از واقعه کربلا بساط ‏عاشورا را به راه انداختند و صفویان شیعه در ایران نیز آن را سازمان دادند،
تا امروز حتی نیم خط در باره اینهایی که در بالا گفتم را از فداییان یا توده‌ای‌ها در باره این حقایقی که در دهه‌های گذشته ‏فاش شده‌اند، نخوانده‌ایم و نشنیده‌ایم. همواره سکوت است وهمین! برخی از آنها حتی از روسیه و پوتین دفاع می‌کنند که ‏نماد سرمایه داری عقب مانده قرن نوزدهم با حکومت مافیایی پوتین است. این خود دیگر نوبری است که تنها عقل و منطق ‏چپ سنتی ایرانی با آن مشکل ندارد. اینها با چنین نبوغی خود را چپ می‌خوانند و انتظار نیز دارند که در عصر دانش و ‏خرد و اینترنت جدی گرفته شوند.‏